Ik knikte begrijpend naar de man die wanhopig probeerde uit te leggen wat hij bedoelde. Als je net als ik al 35 jaar worstelt met de Finse taal begrijp je dat een taal soms een onoverkoombare hindernis kan zijn. In dit geval was het voor hem Engels. De handen van de man waren druk bezig een boek te schrijven of om de voorraad in de winkel uit te beelden.

We stonden in de K-Rauta, een Finse bouwmarkt waar ze zo’n beetje alles verkopen behalve worsten en vliegtuigen. Ik had een personeelslid opgespoord en gevraagd of ze ook contactlijm hadden. Ik zag de paniek in zijn ogen uitbreken, het zweet brak de arme man uit. Ik schatte hem in de vijftig, met een beginnend buikje die door zijn bedrijfskleding probeerde heen te kijken. Zijn schaarse blonde haren netjes in een scheiding.

Een mengelmoes van Engels en Fins stroomde mijn kant op waarbij hij op mijn gezicht lette of ik er iets van begreep. Dat gebeurde niet en hij haalde moedeloos zijn schouders op. Ik hief mijn handen op en gebaarde dat ik dat wel begreep en het niet uitmaakte, ik ging wel zoeken. Hij schudde gedecideerd zijn hoofd en probeerde een aantal Engelse woorden uit. “Glue,” zei hij opeens, hij had het woord gevonden. Ik knikte verrast. De blijdschap van de man was hartverwarmend en hij wenkte me enthousiast mee.

Op een gangpad waar ik het bestaan niet van wist bleef ik met open mond staan. Ik zag vijf meter schapruimte met lijm, er lagen misschien wel honderd soorten. De man kwam naast mij staan en zei in vierkant Engels: ‘This you mean, yes?’
Ik knikte en bedankte hem. Net toen ik me afvroeg welke contactlijm ik moest kiezen werd ik op mijn schouder getikt. Een van de kassamedewerksters stond achter me en vroeg in vloeiend Engels voor welke toepassing ik de contactlijm nodig had. Ze had dat niet begrepen van Pekka.
Ik kreeg de gewenste lijm en passeerde richting de uitgang Pekka die tussen het gereedschap stond. Dat was zijn afdeling had ik inmiddels begrepen. Hij grijnsde en zei in het voorbijgaan: ‘English is difficult.’ Ik grijnsde ook en besefte dat hij veel meer begrepen had dan ik gedacht had en bedankte hem nogmaals.

Hij had het geduld gehad om ondanks de taalbarrière uit te vinden wat ik bedoelde en niet opgegeven toen ik het niet begreep. Er is moed voor nodig om woorden in een vreemde taal te durven gebruiken.
Ik hoop dat de Finnen het me vergeven, ik ga het namelijk ook proberen, misschien leer ik het ooit.

Foto: Merja Partanen Finland